Akademik prof.dr. Suad Kurtćehajić Predsjednik Foruma bošnjačkih intelektualaca je povodom četrdeset godina od smrti Josipa Broza Tita dao kraći osvrt na njegov lik i djelo.
Josip Broz rođen je u malom selu Kumrovcu u Hrvatskom zagorju kao jedno od petnaestoro djece od majke Marije i oca Franje 07.maja 1892. godine. Umro je na današnji dan 04. maja 1980. godine.
Kao podoficir Austro-Ugarske vojske u Prvom svjetskom ratu bio je ranjen i zarobljen na ruskom frontu 1915 godine. Oporavljajući se od rana u ruskoj bolnici intenzivno je učio ruski jezik ali se upoznaje i sa idejama naučnog socijaliza da bi 1918 postao član Ruske komunističke partije. 1920 dolazi u Zagreb i ulazi u redove Komunističke partije Jugoslavije koja je poznatom Obznanom zabranjena u decembru iste godine.
Zbog svojih komunističkih ideja i pozivanja na demonstracije proveo je pet godina u zatvoru u Kraljevini Jugoslaviji od 1929-1934 godine.
Od 1936. godine je bio organizacioni a od 1937. godine generalni sekretar Komunističke partije Jugoslavije
Tito svojom vještinom konsolidira Komunističku partiju Jugoslavije i priprema je za nosioca narodnooslobodilačke borbe pred nadirućim fašizmom. Nakon napada Hitlera na Jugoslaviju 06.aprila 1941. godine i sloma iste nakon dvanaest dana 17. aprila ogorčen na proglašenje Nezavisne države Hrvatske 10.aprila 1941. godine Tito u maju iste godine odlazi u Beograd gdje se na sjednici Politbiroa Komunističke parije Jugoslavije 04. jula 1941. godine donosi odluka o dizanju Jugoslavije na ustanak a u oktobru napušta Beograd i odlazi na oslobođeni teritorij u zapadnoj Srbiji i staje na čelo partizanskih odreda.
U decembru 1941. godine nakon velike njemačke ofanzive Tito se povukao iz Užica sa glavninom partizanskih snaga u istočnu Bosnu. Od tog momenta Bosna postaje stjecište ostalih neprijateljskih ofanziva i nakon bitaka na Neretvi i Sutjesci 1943. godine kada se konačno probija istina da se jedino Titovi partizani bore protiv fašista stvorena je pretpostavka za održavanje Drugog zasjedanja Antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ) čime se uspostavlja nova Demokratska Federativna Jugoslavija sa šest federalnih jedinica.
Za Bosnu i Hercegovinu je prvobitno zauzet stav na V zemaljskoj konferenciji Komunističke partije Jugoslavije održanoj u oktobru 1940 godine da bude autonomna pokrajina. Međutim inicijativu da Bosna i Hercegovina bude federalna jedinica dao je Josip Broz Tito u okolini Kladnja na ljeto 1943. godine dok se oporavljao od rana zadobijenih na Sutjesci bosanskim prvacima i uz argumentaciju da su narodi Bosne i Hercegovine dali najveći doprinos narodnooslobodilačkoj borbi, te da bi bila velika nepravda da Bosna i Hercegovina nakon takvih žrtvi ne bude jednakopravna Srbiji i Hrvatskoj.
Iako su se Titovi najbliži saradnici Moša Pijade, Milovan Đilas, Sreten Žujović Crni suprostavljali ovoj ideji prelomio je Titov čvrsti stav po tom pitanju. Time je stvorena pretpostavka za održavanje Prvog zasjedaja Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Bosne i Hercegovine (ZAVNOBiH) 25 i 26. novembra 1943. godine u Mrkonjić Gradu i obnovu njene državnosti nakon 480 godina od njenog pada pod Osmanlije. Ta državnost se ostvarivala u okviru jugoslovenske federacije sve do 06. i 07. aprila 1992. godine kad su Evropska Zajednica i SAD, na osnovu rezultata referenduma koji je održan na osnovu zahtjeva Evropske zajednice izraženog u Mišljenju br. 4 Badinterove komisije kao i i prethodnom Mišljenju Badinterove komisije br.1 da se Jugoslavija nalazi u disoluciji, priznale Bosnu i Hercegovinu kao nezavisnu državu. 22 maja Bosna i Hercegovina je primljena u Ujedinjene nacije.
Također pokušaj nekih komunističkih prvaka da se Bošnjaci svedu na vjersku muslimansku grupaciju i da kroz vrijeme prihvate srpski, hrvatski, crnogorski ili drugi identitet nije uspio jer nakon popisa od 1948 i 1953. godine gdje su se muslimani nekomunisti uglavnom pisali neopredijeljeni, a posebno 1961 godine kad je muslimanima dozvoljeno da se pišu muslimani u etničkom ali ne i nacionalnom smislu i kad se skoro milion izjasnilo da su muslimani bilo je očigledno da se radi o posebnom narodu koji ne prihvata pokušaj asimiliranja, te je Centralni komitet Saveza Komunista Bosne i Hercegovine 1968. godine donio Odluku o proglašenju Muslimana posebnom nacijom. U ovom događaju podrška Tita za ovakvu odluku imala je presudnu snagu. Nepravda da se narod koji ima svoje historijsko utemeljenje pod nazivom Bošnjaci zove Muslimani ispravljena je na Prvom Bošnjačkom saboru 1993.godine u Sarajevu kad je nametnuti i neprikladan izraz za naciju Musliman zamijenjen nazivom Bošnjak.
U Drugom svjetskom ratu Tito je sa nepriznatom partizanskom vojskom i na čelu zabranjene Komunističke parije Jugoslavije uspio da zadobije široke narodne mase i da se suprostavi ne samo nacističkoj Njemačkoj i fašističkoj Italiji već i svim domaćim izdajnicima koji su kolaborirali sa ovim snagama poput četničkih formacija generala Draže Mihajlovića opunomoćenog od kralja Petra II Karađorđevića, Pavelićevim ustašama, balistima, VMRO, bjelogardejcima, domobranima, postrojbama Handžar divizije, Ljotićevcima, Nedićevcima itd.
Akademik Kurtćehajić smatra da je Titov partizanski pokret očuvao biološku supstancu bošnjačkog naroda kojem je posebno od četničkog pokreta i plana dr. Stevana Moljevića Homogena Srbija prijetio potpuni nestanak sa ovih prostora.
Titova Jugoslavija je umnogome otklonila nedostatke Kraljevine Jugoslavije a posebno očiglednu srpsku hegemoniji i Jugoslaviju transformisala u federaciju šest republika i najprije pet a od 1968. godine šest naroda.
Titova parola bratstva i jedinstva za njegovog života nije bila prazna riječ i vjerovatno narodi na ovim prostorima nikada složnije nisu funkcionisali nego za Titovog života. A od jedne seljačke zemlje sa 80% nepismenih razvio je zemlju u brojnim aspektima od masovnog školovanja, industrijalizacije, zdravstvene i socijalne zaštite omogućivši svakom radnom čovjeku da može da sebi i porodici priušti ljetovanje i besplatno rješenje stambenog pitanja istakao je akademik Kurtćehajić.
Bio je čovjek svjetske klase i kao takvom mu je i Jugoslavija bila tijesna pa je sa Naserom i Nehruom bio inicijator stvaranja nesvrstanih koji su poseban značaj i težinu imali u vrijeme hladnog rata i za života Tita.
Neki ga smatraju najznačajnijom ličnošću XX vijeka. A njegova sahrana 08. maja 1980. godine bila je do tada najveća sahrana u historiji čovječanstva i drugi medijski najpopraćeniji događaj na našoj planeti (odmah nakon slijetanja na mjesec 1969. godine). Zastave tada svih 152 članice Ujedinjenih nacija spuštene su na pola koplja a sastanci svih organa OUN-a počinjali su odavanjem pošte Titu.
Može se postaviti hipotetičko pitanje šta bi bilo da su Titovi nasljednici bili mudriji i da su sačuvali Jugoslaviju.
Akademik Kurtćehajić smatra da bi već u prvim godinama postojanja Evropske unije bili primljeni od iste, ekonomska pomoć od pet milijardi dolara je trebala da uslijedi pod uslovom da se Jugoslavija očuva, sačuvali bi privredu od ratnih razaranja, bili u vrhu sporta u svijetu u fudbalu, košarci, rukometu, vaterpolu, šahu pa i drugim sportovima. Ne bi brojali krvna zrnca i na ljude gledali prema njihovoj nacionalnoj, etničkoj ili vjerskoj pripadnosti. A u ekonomskom smislu danas bi bili Švicarska za sve istočnoevropske zemlje. Nažalost to je samo pretpostavljena historija. I zato nam nije Tito kriv već oni koji su se kleli u njega a onda napustili njegove principe bratstva i jedinsva, međusobne tolerancije i uvažavanja.
-
-
-
-
